Opis

London Calling – trzeci album studyjny brytyjskiego zespołu punkowego The Clash wydany 14 grudnia 1979 za pośrednictwem CBS Records w Wielkiej Brytanii oraz przez Epic Records w USA w styczniu 1980. Album zmienił styl prezentowany przez The Clash na poprzednich albumach i zawiera elementy takich stylów w muzyce jak ska, pop, soul, rockabilly i reggae[10]. Album porusza problemy bezrobocia, rasizmu i konfliktów rasowych, zażywania narkotyków, a także odpowiedzialności za dorosłe życie.

Album został doceniony przez krytyków oraz zebrał dobre oceny od magazynów muzycznych. Umieszczony został na 8. miejscu listy 500 albumów wszech czasów magazynu „Rolling Stone” w 2003. Album uplasował się w pierwszej dziesiątce list przebojów w Wielkiej Brytanii, zaś pierwszy utwór promujący album o tym samym tytule znalazł się w pierwszej dwudziestce notowań. London Calling sprzedał się na całym świecie w nakładzie 2 milionów kopii oraz zdobył status platynowej płyty w Stanach Zjednoczonych.

Po wydaniu w 1978 albumu Give ’Em Enough Rope The Clash zerwał kontrakt z producentem Bernardem Rhodesem[. Koniec współpracy z Rhodesem oznaczał obowiązek opuszczenia studia w Camden Town i poszukania nowego studia w celu nagrania kolejnego albumu. Czerpiąc inspirację z takich rodzajów muzyki jak rockabilly, ska, reggae i jazz, grupa rozpoczęła nagrania latem 1979. Manager formacji, Johnny Green, znalazł dla zespołu nowe miejsce prób (Vanilla Studios w Pimlico, które było umiejscowione na tyłach garażu. Grupa w szybkim tempie skomponowała i nagrała kilka dem – komponowaniem i aranżowaniem muzyki zajął się Jones, zaś Strummer napisał teksty piosenek.

W sierpniu 1979 grupa zaczęła nagrania do London Calling w Wessex Studios. Zespół poprosił Guya Stevensa o wyprodukowanie albumu, co wywołało konsternację wśród działaczy CBS Records. Stevens miał w przeszłości problemy z alkoholem i zażywaniem narkotyków, zaś jego metody produkcji były niekonwencjonalne. W czasie nagrywania zrzucał drabiny na ziemię i ciskał krzesłami po studiu nagraniowym w celu uzyskania odpowiedniej atmosfery. Cały album został nagrany w ciągu kilku tygodni, niektóre piosenki skończono za pierwszym lub drugim podejściem.

Okładka albumu przedstawia Simonona rozbijającego swoją gitarę basową (Fender Precision Bass) o scenę podczas koncertu w Nowym Jorku 21 września 1979 w ramach amerykańskiego etapu trasy koncertowej „Clash Take the Fifth”. Pennie Smith, autorka grafik dołączonych do albumu, pierwotnie nie chciała umieścić tej ilustracji. Twierdziła, że fotografia nie ma wiele wspólnego z albumem, jednak Strummer i designer odpowiedzialny za oprawę graficzną albumu, Ray Lowry, uznali, że fotografia będzie stanowić dobrą okładkę albumu[20]. W 2002 magazyn Q uznał grafiki Smith za najlepsze rock & rollowe fotografie w historii, swój wybór uzasadniając: „te fotografie doskonale pokazują kulminacyjny punkt w historii rock & rolla – całkowitą utratę kontroli”.

Okładkę skomponował Lowry – układ i kolor liter zaczerpnięty został z debiutanckiego albumu Elvisa Presleya. Magazyn Q umieścił okładkę London Calling na 9. miejscu na liście najlepszych okładek wszech czasów w 2001.

Notka o płycie – Wikipedia

The Exploited Troops of Tomorrow Gatefold Vinyl LP

The Exploited Punks not Dead Vinyl Gatefold LP